Aan de gemeente,

Voetstappen

Ondertussen is het alweer bijna drie maanden geleden dat Gerben en ik

op woensdagochtend in een kort meditatief moment deelden  wat er in deze tijd gebeurt, omgaat in ons. Ook al kunnen we elkaar dan niet zien, we voelen ons wel verbonden met u, jou die op dat moment of later meeluistert.

In het nieuwe liedboek dat ondertussen al lang in gebruik is, staan vele liederen. Mooie, ook wel onbekende. Ik wilde stilstaan bij lied 1000 “Wij zagen hoe het spoor van God”. Het is een Frans lied, en in de Franse titel lees je het woord ‘pas’, voetstap.  Velen kennen het gedicht over de voetstappen in het zand, waarbij het in eerste instantie leek, in de ogen van de dichter, dat omdat er maar één paar stappen te zien was, hij alleen was gegaan. Maar dan blijkt dat hij of zijn niet alleen ging, maar gedragen was.

In lied 1000 wordt stil gestaan bij momenten waarop voetstappen, sporen van God sporen van mensen kruisten. En toen ‘Zagen we licht, een vuur laait op. ‘

Momenten waarin hoop te voelen was, maar ook die momenten waarop hij ver weg leek. Momenten waarin ik mij vol leven en energie voel, maar ook die waarin ik me machteloos, niet krachtig voel, ik mij verloren voel: dit laat sporen achter en op een of andere wonderlijke niet goed te bevatten manier kruisen die sporen met de sporen van de Levende. En dat zet ons leven in een ander licht. Dan ‘gloort de schepping nieuw, zonder einde.’ Lees het lied nog maar eens na.

Ik wens ons voor deze zomer toe dat onze sporen, ook van ons mensen, elkaar kruisen, nieuwe ontmoetingen brengt en dat ons hart ervan opengaat net zoals het lied eindigt: ‘Wij zagen Gods hart opengaan: levend water, rijke stromen. ‘

De volgende keer zal Gerben nog één of twee keer het meditatief moment verzorgen.  Voorlopig ronden we de meditatieve momenten op woensdagochtend

tot aan de zomervakantie af.

Een informatieve cursus voor eenieder die geïnteresseerd is in God en mensen, in de Bijbel, de kerk en de wereld daaromheen.
Het gaat om mensen die zin hebben in een boeiende ontdekkingstocht naar God, zichzelf en de ander.

. Driejarige cursus van opzet, landelijk georganiseerd
. Oecumenisch van aard, open naar andersdenkenden
. Elke dinsdagmorgen van september t/m april, behalve in de schoolvakanties.

Cursuslocatie voor alle activiteiten:
Wijkcentrum Markehuus
Scharmbarg 35
9407 EA Assen
Meer informatie op de website: www.tvgassen.nl

Aan de gemeente:    Nabijheid

Vorige week woensdag stond Gerben stil bij verlangen.

We verlangen ernaar om meer samen te zijn, dichter bij elkaar te komen.

Een hand te voelen, te geven.

Handen zijn er , om iets mee te pakken, om iets op te nemen, aan te geven.

Handen worden op een hoofd gelegd, als je iemand zegent, op de schouder, of arm bijvoorbeeld om een ander te bemoedigen, aan te moedigen. Als uiting om nabij te zijn. We kunnen moeilijk lang zonder met die handen aan te raken of aangeraakt te worden.  Het voelt ongemakkelijk, ze niet te gebruiken.

In een schilderij van Rembrandt die het verhaal van de verloren zoon afbeeldt, zegent de vader zijn zoon. Hij legt zijn handen op zijn hoofd.

Jezus raakt vaak mensen aan, zelfs melaatsen. In psalm 143: 5 en 6 beschrijft de psalmist “Ik denk terug aan vroeger dagen, ik strek mijn handen naar u uit, dorstig als droge aarde.”

Verlangen naar nabijheid. Afgelopen woensdag besloot ik mijn korte meditatie met een nummer bekend gemaakt door Norah Jones, die het zingt en begeleidt op de piano, ‘The nearness of you’.  De nabijheid van jou.

Laten we in ieder geval het verlangen naar nabijheid levend houden en de nabijheid van de Levende in ons hart sluiten.

Namens het moderamen

  Janneke de Valk

Eén van de gemeenteleden van de Opgang heeft een bericht op de website van de Opgang geplaatst en daarmee wordt Pieter Flens herdacht.

Ook wij willen ons bij deze woorden aansluiten en we mogen het bericht publiceren. De tekst is te vinden door de volgende link aan te klikken.

https://emmen-zuid.nl/nieuws-pg-emmen-zuid/pieter-flens-jarenlang-organist-in-de-opgang-na-een-ziekbed-op-65-jarige-leeftijd-overleden

Wat kunnen we in deze tijd toch verlangen….verlangen om elkaar weer te zien, om samen in de kerk te zijn zonder de anderhalve meter, om elkaar te omhelzen…..om vrij te zijn……de coronatijd wekt verlangen…..

Onlangs las ik daarover het volgende: ‘Naast een hoop ellende, verdriet en verlies is deze crisis ook een raar soort proeverij van het goede leven geweest. Er waren opeens allerlei positieve zaken: meer stilte, meer rust, minder vliegtuigen, eenvoud, een gevoel van saamhorigheid. Zaken waarvan we tegen elkaar zeiden: we waren die vergeten, maar we moeten die nu vasthouden. Deze periode heeft dus  een verlangen aangewakkerd….’

Een verlangen naar het goede leven….dat vind ik wel mooi….dat er uit zo’n crisis ook iets van een verlangen kan groeien naar de dingen die ineens weer ertoe doen….het goede leven genoemd door de schrijver. En laat dat nu het jaarthema zijn voor onze kerken het komende jaar, maar goed dat terzijde…

Verlangen kunnen we ook naar God…..we kennen het uit de bijbel van psalm 42 bijvoorbeeld.

Verlangen heeft ook wel iets vreemds. Het gaat eigenlijk niet zozeer om de vervulling ervan, maar het verlangen zelf en dat staat dicht bij eigentijds geloven, waar niet zozeer het doel, het zeker weten, het rotsvast geloven in het middelpunt staat, maar de reis ernaar toe, omdat God altijd ergens aan ons geloven ontsnapt. Gelukkig is hij groter dan wij vatten kunnen. Er blijft dus altijd iets van het verlangen, dat ons geloven, dat ons leven in beweging houdt. En dat ons niet doet neerleggen bij de feiten van vandaag de dag, maar in beweging zet naar een wereld, waar alles mag groeien in Gods licht.

Een wereld waar black lives matter en waar we hopelijk weer vrij mogen zijn.

We wensen elkaar allemaal weer een goede week, vol verlangen. Met zondag weer een kerkdienst vanuit de Ichthuskerk, te horen via Kerkomroep.nl en te zien via de link op de website van onze kerk en woensdagmorgen 24 juni weer een moment van ontmoeting met Janneke.

Namens het moderamen,

Gerben Kajim

De leeuwerik

In het liedboek staan verschillende liederen die gaan over vogels, bomen, bloemen. Bijvoorbeeld lied 979 De vogels van de bomen, van de vogels en de bloemen uit de Bergrede. In het oude liedboek is dat gezang 49. Een lied geschreven geïnspireerd door Mattheus 6: 25-34.  Waarin Jezus zegt: ‘Kijk naar de vogels in de lucht. Zij zaaien niet en oogsten niet.’ En even later: ‘Kijk naar de lelies, kijk hoe ze groeien in het veld. Ze werken niet en weven niet. ‘

Hij probeert mij, ons met deze woorden te doen ontspannen.

Nu is dat in deze tijd niet echt makkelijk en tegelijk de uitgelezen kans misschien. Door naar buiten te gaan. Naar de vogels te kijken, de leliën van het veld en te voelen dat wij één zijn, deel van de schepping. Naar de leeuwerik van wie ik woensdagochtend vertelde, te luisteren, áls ze nu haar lied nog zingt. Te lezen, bij gebrek aan zingen in de kerk, -wat heel spijtig is, maar we kunnen er wel met wat meer bij elkaar zijn-, van lied 977. In het oude liedboek is dat gezang 425. ‘Ga uit,o mens en zoek uw vreugd!’ En kijk maar eens naar couplet 3.

Ik wens ons toe dat we ons dat kijken gunnen. De leeuwerik vliegt hoog, en zingt zijn lied daarboven, maar hij maakt zijn nest laag, op de grond, op aarde. Wij kunnen ons verbinden met beide!

Namens het moderamen

  Janneke de Valk

We vierden afgelopen zondag Pinksteren, het feest van de meertaligheid en meerkleurigheid!

In deze tijd van het op zwart gaan van de sociale media en de grote protesten tegen racistisch geweld klinkt dat woord in het geheel niet vrijblijvend….maar daarover straks meer….

We hoorden van het vuur dat branden ging en de wind die waait….

Die wind die ons adem geeft, die ons doet losbreken van maskers en muurtjes die we opbouwen, van titels, stempels en namen waarin we verdwalen. Die ons doet leven van hoofd naar hart en van binnen naar buiten. De wind van de heilige Geest die ons uitnodigt al onze kleuren te laten zien, en ons het gevoel geeft, midden in dwalen en zoeken, toch op de juiste plek te zijn.

Dat gebeurde met de discipelen, dat mag met ons gebeuren….

Een wind die ook een wind van vernieuwing en verandering is….

Die ons uitnodigt om in ons eigen leven, in ons leven als gemeente en in ons leven als samenleving in beweging te komen, op weg naar een leven, een gemeente en een samenleving waarin omzien naar elkaar, omzien naar de aarde en omzien naar een toekomst voor iedereen belangrijk is, gedreven door die geestkracht van Gods geest…..

Adem van al je kleuren naar buiten laten komen, adem van vernieuwing en verandering, beiden juist in deze tijd zo van levensbelang….als we kijken naar de protesten tegen racisme en als we leven in deze tussentijd.

Laat die wind, die adem van de Geest van God ons aanwakkeren!

Ook de komende week in, waarin we op weg gaan naar de eerste kerkdienst met weer een paar mensen in de kerk. We gaan oefenen met de kerkenraad de komende weken en misschien nog wel andere gasten, u zult het allemaal lezen! De uitzendingen gaan ook gewoon door, via kerkomroep te beluisteren en via een livestream te bekijken, zie de link op de eerste pagina van onze website!

We wensen elkaar weer een mooie week!

Gerben Kajim

Nieuwsbrief 11 aan de gemeente

Wie had gedacht dat we met Pinksteren niet met elkaar een viering zouden meemaken, in de kerk? Met een mooi ingericht liturgisch centrum, een Pinksterbloemstuk (ik vraag me af of er dan daadwerkelijk Pinksterbloemen in zitten, die vaak al veel eerder dan met Pinksteren bloeien), vurig rood antependium, muziek, zang: alles wat aan het feest van de Geest doet denken. Dit jaar wordt het anders.

We hebben met de laatste Op Weg een kaart meegegeven met de tekst: Wij wensen u toe dat de Geest wil waaien en het vuur van de Levende zich verspreidt!

Een mooi initiatief van een gemeentelid! Een voorbeeld van een nieuwe vorm die past bij de tijd waarin we leven. Verrassende ideeën worden geboren, minder groot, massaal, meer dichtbij. Enthousiast hiervan worden, dat valt niet alleen maar mee, als je elkaar op afstand moet houden, maar het biedt ook kansen om meer bewust te zijn. Van wat er in mij zelf omgaat.

Wat doet deze tijd van wachten, niet weten met me? Lijkt het op een fase die ik meemaakte toen ik ziek was, of dat van dichtbij meemaakte?

Toen ik besefte hoe kwetsbaar het leven eigenlijk is? Toen het me bang maakte?

Het gevoel gaf dat ik zo alleen was?

Lijkt het ook op herstel dat ik meemaak, als ik door deze soms zo moeilijke perioden heen kom? Dat ik iets nieuws ontdek? Onvermoede krachten aantref, die ik meende niet te hebben of die ik weggestopt had?

Pinksteren is het feest van de geest, van op adem komen. Een feest dat ons  verbindt met elkaar, ieder op zijn of haar eigen manier laat bestaan. Ons verbindt met die aarde, die nu weer zo mooi in bloei staat, hier op dit halfrond, eind mei.

Psalm 104 (klik hier) is een prachtig loflied voor de aarde, wat met Pinksteren naast het verhaal uit Handelingen wordt gelezen.

Ik wilde eindigen met het refrein van deze psalm in de vertaling van Ida Gerhard en Marie van der Zeyde, psalm 104 a in het nieuwe liedboek:

“Zend Ge uw ademtocht, uw werken ontstaan:

het gelaat van de aarde vernieuwt Gij.”

De melodie heb ik bij het meditatief moment van afgelopen woensdagochtend gespeeld en is te beluisteren op de kerkomroep. Voorlopig zenden Gerben of ik elke woensdagochtend op dat tijdstip uit. U kunt er ook later naar luisteren.

Met Pinksteren 31 mei is de viering via de kerkomroep van Ichthus mee te beleven. Er zingt dan een klein zanggroepje mee, zodat als je wilt je thuis ook mee kunt zingen. Begeleid door Bert op de vleugel en Iena op de fluit.

We proberen het nu ook via beeld mogelijk te maken.

U kunt dat vinden via de link die op de schakel en de website wordt aangegeven.

Laat de Geest maar waaien en het vuur van de Levende zich verspreiden.

Namens het moderamen

  Janneke de Valk

Nieuwsbrief 10 aan de gemeente

40 dagen na Pasen is het Hemelvaart, 10 dagen daarna Pinksteren. Afgelopen donderdag was het Hemelvaart.

In het woord quarantaine, dat we deze dagen vaker horen dan ooit, zit het getal 40. Denk maar aan het Franse woord quarante.

40 dagen in afzondering, (nou ja het zijn er maar twee in dit geval), 40 dagen vóór Pasen, 40 dagen trok het volk Israël door de woestijn, Jezus is 40 dagen in de woestijn. 40 is een getal vol symbolische betekenissen. Het staat bijvoorbeeld voor een tijd waarin je onzeker bent, niet weet wat je moet doen en ernaartoe groeit een beslissing te nemen. Wij leven in een tijd waarin we veel niet zeker weten, we weten niet hoe lang het doorgaat dit virus, wat de gevolgen van de maatregelen zijn. Het duurt een eeuwigheid lijkt wel, er komt geen eind aan. Ja, heel langzaam is er wat versoepeling mogelijk, maar het niet weten overheerst.

Niet weten dat maakt onzeker, onrustig, nerveus, geeft een ongemakkelijk gevoel, is ergerlijk misschien zelfs. Ik weet niet waar ik aan toe ben. Ik zoek houvast, maar is het houvast dat ik eerst had nu nog mogelijk of misschien ook niet nodig, nu alles anders is. Waar kan ik mij aan overgeven, waarop vertrouwen?

Hemelvaart is een feest, waarvan het niet makkelijk is uit te drukken is, wat het betekent, wil zeggen. Je kunt er niet een model aan de hand van een onderzoek op toe passen. Jezus vaart ten hemel. Maar niet letterlijk. Hij gaat niet met een boot en stijgt ook niet met lichaam en al op. Niet echt. ‘Hij werd voor de ogen van wie er bij waren (zoals dat in Handelingen 1: 9 beschreven staat) omhoog geheven en opgenomen in een wolk, zodat ze hem niet meer zagen.’ Het is niet te bevatten, het is wonderlijk. Hij ís er en dan ís hij er niet. Het lijkt wel op iets dat je meemaakt, wat indruk maakt, mij raakt en weer voorbij is. Het gevoel, de herinnering is er nog wel.

Wij moeten van alles laten gaan en ons eigenlijk ook proberen over te geven aan het niet weten. Mét de angst die het teweegbrengt; het maakt ons open. Vertrouwen mogen we dat we gezien worden in dat niet weten en liefdevol omgeven, als door hemels licht. Door één die ons kent, die weet van ons.

Volgende week zondag vieren we Pinksteren, ook zo’n wonderlijk niet te vatten feest. Daarover meer in de volgende nieuwsbrief.

Komende zondag 24 mei, kunt u de viering weer beluisteren en ernaar kijken via de kerkomroep in de Opgang. Met Pinksteren 31 mei is de viering via de kerkomroep van Ichthus mee te beleven

Namens het moderamen

  Janneke de Valk

Nou, daar waren ze vorige week op de persconferentie van Rutte, de verdere versoepelingen. Er mag van alles weer. Contactberoepen mogen weer actief zijn, bijvoorbeeld de kapper en daar ben ik wel blij mee, moet ik u zeggen. Ik ben gelijk gegaan. Ik kan weer maanden vooruit!

Per 1 juni de nodige versoepelingen, en per 1 juli nog meer. Er mag weer buiten gesport worden….heerlijk voor de kinderen….

En ook heerlijk voor onze gemeente….per 1 juni mogen er weer 30 mensen bij een dienst zijn en per 1 juli 100 mensen. We gaan hard bezig om ons daarop voor te bereiden, want er gelden nogal wat maatregelen. Zo zal er een soort reserveringssysteem moeten komen bijvoorbeeld. Want om de plaatsen nou bij opbod te verkopen, dat lijkt me ook niet de bedoeling. Volg de site en de Schakel!

Heerlijk dus, maar het gekke is dat ik merk dat ik ook op deze verandering weer wat dubbel reageer.

Aan de ene kant voelt het heerlijk en goed….aan de andere kant:

De versoepelingen hebben een soort stemming teweeg gebracht, van alles mag weer….en het is bijvoorbeeld in de supermarkten weer ouderwets druk bijna….en dat maakt mij weer voorzichtiger…onbewust…..

En dan het buiten sporten….ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ik vrijdag alweer aan de bak mag….dat coronabuikje stond wel op de planning om daar wat aan te doen, maar niet zo snel….ik ben er nog niet klaar voor……

En veel serieuzer en diepgaander…..tijdens de intelligente lockdown hadden we het over een tijd van bezinning, een tijd van ontdekken wat we nu echt belangrijk vinden en vanuit die ontdekkingen dan op weg naar een nieuw normaal….dat leek wel een mooie uitdaging….

Niet terug naar het oude normaal maar met grote woorden op weg naar een mooiere wereld….

Zonder consumentisme, vervuiling en opwarming van de aarde…een radicale transformatie…..naar een samenleving met maat.

Natuurlijk is het lekker dat voor velen alleen al het oude normaal weer terugkomt, en dat hopelijk velen weer brood op de plank krijgen….van harte hoop ik dat…..maar ik ben ook wel een beetje teleurgesteld, en voel me soms schuldig.

Wat komt er terecht van die grote woorden?

En om ze dichterbij te brengen: hoe ga ik anders leven na de lockdown? Hoe gaan we als kerk op weg naar het nieuwe normaal?

Wat hebben we ontdekt als de basis van ons geloof, van ons kerkzijn?

Of is het voor we het weten, weer het oude normaal……

Laat ik er ontspannen in blijven staan…..en me vasthouden aan wat we zo vaak tegen elkaar zeggen, ook in Ichthus: het is goed zoals we zijn, zoals we bezig zijn….

En op een heel diep niveau: het is goed te weten dat je goed bent zoals je bent voor God….

Er komen kansen genoeg, maar ook als je het even niet ziet zitten….probeer te leven vanuit dat positieve gevoel dat je geliefd bent, dat je voor God sterk bent, dat je wordt vastgehouden en dat je bij hem hoort…..

Dat is ook wat Lauren Daigle uitzingt in haar hit You say. U zegt….u zegt tegen die stemmen in mijn hoofd die zeggen dat ik niet genoeg ben….daartegen zegt U: je bent geliefd, sterk, hoe je ook bent, ik hou je vast…..en wat u zegt, zingt ze dan, dát is het enige dat telt, daarin vind ik mijn waarde, mijn identiteit….

Ik wens u weer een goede week…en weet: u bent geliefd, Hij zegt het…en daarin mag onze waarde liggen….ook op weg naar het oude of nieuwe normaal!

Voor de komende week wil ik u graag uitnodigen:

*om aanstaande zondag om 10 uur te luisteren naar de dienst die gehouden wordt, deze week weer vanuit Ichthus zelf, een dienst waarin we ons al een beetje voorbereiden op de dienst van de donderdag daarop,

*de hemelvaartsdienst, die weer vanuit de Opgang voor de hele PGE vanaf 10 uur te zien is, voor iedereen.

*En voor het moment van ontmoeting volgende week woensdag om half 10 met Janneke

Namens het moderamen,

Gerben Kajim

Het was deze week 4 en 5 mei….we mochten er weer bij stil staan dat het toch heerlijk is dat we in vrijheid mogen leven….

Mogen kerk zijn en ons verbonden mogen weten op afstand, zoals nu…..

Natuurlijk zijn we even niet vrij om bij elkaar te zijn….maar dat laat tot ons doordringen hoe belangrijk vrijheid voor ons is….

Dat besef maakte 4 en 5 mei nog dichterbij komend voor mij……

Stef Bos zingt in zijn lied: Daarom zijn wij vrij…over hoe mensen belangrijk kunnen zijn voor onze vrijheid

Prachtig hoe hij bezingt: omdat er ooit iemand was….

Die dromen droomde, ook al mocht dat niet……

Iemand was die haar ogen niet sloot voor onrecht….

Omdat er ooit iemand was…..die ook in onvrije situaties het lef had om vrij te zijn…..

Vrij zijn gaat dus dieper dan alles mogen….natuurlijk is dat ontzettend belangrijk….maar het gaat erom onder elke omstandigheid te weten dat je vrij bent om te geloven, om te vertrouwen dat je een nieuwe stad kunt bouwen…..

Dat moeten we ons niet af laten pakken….

Maar goed, dat is makkelijk zeggen, dat begrijp ik ook wel….wat is er geleden, gestreden, gestorven voor de vrijheid…..

Omdat er ooit iemand was…..die als jonge soldaat het wapen opnam om te strijden tegen het onrecht….

Daarom zijn wij vrij….

Vrij waartoe dan?

Vrij om te dansen in de regen, in plaats van wachten tot de storm gepasseerd is….

Vrij om, met Galaten 5: 13 te spreken: elkaar in liefde te dienen

Dat is het dansen midden in de regen, zoals Jezus dat deed.

Omdat hij er ooit was….daarom zijn wij vrij….

Vrij om elkaar te dienen in liefde….

Op weg naar het nieuwe normaal, zou het mooi zijn als we dat met elkaar als leidraad zouden laten gelden

En nogmaals…..als de storm je leven bedreigt is het anders….maar voor velen geldt toch, ook nu in de coronatijd….neem de vrijheid om te leren dansen in de regen….

Om te blijven geloven

En te blijven vertrouwen dat je een nieuwe stad kunt bouwen…..door elkaar te dienen met liefde

Zo gaan we weer verder de week in….zondag hopen we elkaar weer te zien….in weer een dienst vanuit de Opgang, waarin Jan Fischer voorgaat en waaraan ik ook mee zal werken.

Om tien uur bent u van harte welkom….als het goed is, is er voor iedereen beeld!

Houdt moed….bleib behütet…..

Namens het moderamen,

Gerben Kajim

Nieuwsbrief 7 aan de gemeente,

En zo gaat de tijd door, dit is alweer de 7^e nieuwsbrief.

Het regent: water uit de hemel voor de aarde.

Het is stil zo na Pasen, deze zondag al weer de 4^e zondag van Pasen.

Het heet zondag Jubilate, waar het woord jubelen inzit, je vreugde uitbundig uiten, vreugdekreten uiten.

Als je naar de natuur kijkt is er alle reden om te jubelen, maar als we horen

hoeveel schade het tijdelijk stilvallen van bijvoorbeeld bedrijven in onze maatschappij , in veel landen op de wereld teweegbrengt, dan is er niet veel reden om te jubelen.

Het houden van fysieke afstand doet wat met onze harten, zeker als het langer duurt. Laat het verlangen groeien naar weer dichterbij kunnen komen.

We worden nu misschien meer dan ooit bepaald tot het luisteren naar je hart, naar wat daar omgaat. Het maakt misschien onrustig, verdrietig, bang. Maar het hoeft niet te betekenen dat luisteren naar ons hart, dat vreemde, soms onbekende innerlijk verkeerd zou zijn.  Makkelijk is het niet, maar misschien nodig nu.

In de periode na Pasen leven we toe naar het feest van vuur, van wat enthousiast maakt, van de geest, naar Pinksteren. Of het echt een feest gaat worden waarin we elkaar fysiek zullen ontmoeten, dat weten we nu nog niet. Het zou heel goed kunnen dat het niet mogelijk is.  Ik wens ons wel toe dat we de betekenis van het woord ‘enthousiast’, wat is: ‘in God (=Theos) ’ gaan merken. Door zelf stil te worden zodat we horen wat zich daar roert, pijn doet of vreugde brengt, verbonden met de aarde die zich herstelt en de Levende die een plek zoekt om te wonen.

Op woensdagochtend heb ik in het meditatief moment , te horen op Kerkomroep  verwezen naar lied 999 (nieuw liedboek) ‘Ik zal in mijn huis niet wonen’ naar psalm 132: 3-5. Ik zal niet rusten voordat ik een plek gevonden heb waar Hij wonen kan.  

Ik voeg hier nog weer een tweede filmpje toe, waarin ik de brandende Paaskaars laat zien, teken van licht dat nooit dooft en zich verspreid over de wereld.

De komende twee weken heb ik vakantie (van 2-16 mei).

In voorkomende gevallen kunt u contact opnemen met de scriba, Hennie Hendriks (tel. 619774;  email henniehendriks@zonnet.nl )

Namens het moderamen

  Janneke de Valk